روش‌های پایدارسازی گود

دیوار حائل (Retaining Wall)

یکی از رایج‌ترین روش‌های پایدارسازی گود، استفاده از دیوارهای حائل است که از ریزش خاک و سنگ به داخل گود جلوگیری می‌کند. این دیوارها می‌توانند از جنس بتن، سنگ، یا فولاد باشند و بسته به شرایط زمین و عمق گودبرداری انتخاب می‌شوند.

میخ‌کوبی (Nailing)

در این روش، میخ‌های فولادی یا بتن‌آرمه به صورت مورب در دیواره‌های گود کوبیده می‌شوند تا به حفظ پایداری و جلوگیری از ریزش کمک کنند. این میخ‌ها معمولاً با شبکه‌ای از توری‌های فولادی و لایه‌های شاتکریت پوشیده می‌شوند.

شاتکریت (Shotcrete)

شاتکریت یک نوع بتن است که با فشار بالا به دیواره‌های گود پاشیده می‌شود. این روش به تقویت دیواره‌ها و جلوگیری از ریزش خاک کمک می‌کند و اغلب در ترکیب با روش‌های دیگر مانند میخ‌کوبی استفاده می‌شود.

مهار کششی (Tiebacks)

مهارهای کششی معمولاً کابل‌های فولادی هستند که به صورت افقی یا مایل در زمین نصب شده و به دیواره‌های گود متصل می‌شوند. این روش باعث افزایش مقاومت دیواره‌ها در برابر فشارهای جانبی می‌شود.

سپرکوبی (Sheet Piling)

در این روش، صفحات فولادی به صورت عمودی در زمین کوبیده می‌شوند تا از ریزش خاک و حفظ پایدارسازی گود اطمینان حاصل شود. این صفحات می‌توانند به صورت موقت یا دائمی در محل باقی بمانند.

سازه‌های نگهبان (Bracing Systems)

این سیستم‌ها شامل تیرهای فولادی یا چوبی هستند که به صورت افقی یا مورب در گود قرار می‌گیرند تا دیواره‌ها را از داخل پشتیبانی کنند و از ریزش آنها جلوگیری شود.

روش‌های رایج دیگر:

• نیلینگ: نصب میلگردهای فولادی در دیواره گود و تزریق دوغاب سیمان برای افزایش مقاومت.
• دیوار دیافراگمی: ساخت دیوارهای بتنی درجا در اطراف گود.
• انکراژ: نصب مهارهای فولادی در پشت دیواره گود برای مهار نیروهای وارده.
• شمع‌کوبی: کوبیدن شمع‌های فولادی در زمین برای انتقال بار به لایه‌های عمیق‌تر.